2º BACH - A TRANSICIÓN III: AS ELECCIÓNS DE 1977

O 15 de xuño de 1977, despois de máis de 40 anos de ditadura, celebráronse as eleccións sen ningún incidente e cunha participación moi alta, próxima ao 80% do censo. A vitoria foi para a Unión do Centro Democrático dirixida por Adolfo Suárez, que logrou ser a primeira forza política a nivel nacional a pesar de non lograr unha maioría absoluta no Congreso dos Deputados, xa que obtivo o 34% dos votos e 165 escanos. : Carecían de 11 parlamentarios exactos para obter a maioría.

O segundo gañador do día foi o PSOE, que se converteu no partido hexemónico da esquerda, obtendo o 29,3% dos votos e 118 deputados, desprazando en boa medida o PCE, que obtivo o 9,4% dos votou e quedou en 20 deputados.  Niguén esperaba que o Partido Comunista, líder absoluto na loita antifranquista, tivera tan poucos votos nesta primeira cita coas furnas. Pola súa banda o Partido Socialista dun descoñecido, ata agora, Felipe González acadou o apoio maioritario da esquerda. Os medios de comunicación e as inxentes achegas de cartos de Alemaña e USA, fixeron posíbel o milagro. . Os medios de comunicación e as inxentes achegas de cartos de Alemaña e USA, fixeron posíbel o milagro. 

O escollo do PCE eliminou completamente a posibilidade de que o comunismo en España tivese a importancia que o PCI ou o PCF tiveron en Italia e Francia, respectivamente. Tamén se eliminou o Partido Popular Socialista (PSP) de Enrique Tierno Galván, que asistiu ás eleccións xunto con varias pequenas organizacións que formaran parte da Federación de Partidos Socialistas co nome de "Unidade Socialista". A pesar desta coalición, o PSP só obtivo seis deputados e o 4% dos votos.

O outro dos grandes derrotados nas eleccións, xunto co PCE, foi a Alianza Popular (AP) de Manuel Fraga, que só obtivo o 8,3% dos votos e 16 deputados -13 dos cales foron ministros con Franco. Fraga non logrou rendibilizar o franquismo sociolóxico, nin tampouco os antigos abertistas franquistas que acudiron en boa medida ao partido do goberno, é dicir, á UCD.

Pero o maior contratempo sufriuno a Federación de Democracia Cristiá liderada por Joaquín Ruiz Giménez e José María Gil Robles, líder da CEDA durante a Segunda República, que, con toda probabilidade, non obtivo ningún deputado, a pesar de que a coalición obtivo 215.841 votos (1,18%). O partido de Ruiz-Giménez, esquerda democrática (ID), logrou entrar no Senado con cinco escanos, aínda que este fracaso eliminou practicamente aos cristiáns demócratas da vida política española.

Por outra banda, nin a extrema dereita nin a extrema esquerda conseguiron obter representación parlamentaria. A extrema dereita presentouse ás eleccións moi desunidas e fortemente opostas entre si. O antigo tradicionalista e JONS español Phalanx fora sucedido por numerosas organizacións que afirmaban ser o sucesor do antigo "Movemento Nacional". Como consecuencia desta división, ningunha formación de extrema dereita obtivo asento. O ex-xerarquista franquista Raimundo Fernández-Cuesta liderou a Alianza Nacional o 18 de xullo formada por varios grupos e partidos de extrema dereita, pero con 67.336 votos (0,37%) tampouco conseguiu representación parlamentaria.

Tamén foi significativo que ningún dos partidos tradicionais republicanos nin os seus herdeiros (Izquierda Republicana ou Acción Republicana Democrática Española) puidesen participar directamente nestas eleccións, xa que non foron legalizados polo Ministerio do Interior ata uns meses despois das eleccións. O histórico Partido Carlista levou a Carlos Hugo tampouco a asistir ás eleccións porque non estaba autorizado, aínda que tamén foi legalizado meses despois.

Despois das eleccións, elaborouse un sistema de partidos chamado "bipartidismo imperfecto", onde dous grandes partidos ou coalicións (UCD e PSOE), situados cara ao "centro" político, recadaron o 63% dos votos e repartiron máis. O 80% dos escanos (283 sobre 350), e outros dous partidos ou coalicións situáronse, con moito menos apoio, nos extremos: AP á dereita e PCE á esquerda. A excepción ao bipartidismo imperfecto foi o País Vasco, onde o Partido Nacionalista Vasco gañou 8 escanos e a coalición Euskadiko Ezkerra 1, e Cataluña onde o Pacte Democrático por Catalunya liderado por Jordi Pujol gañou 11 e a coalición Esquerra de Catalunya 1.